Please do not speak to the driver !

Η παράκληση αυτή ήταν γραμμένη σε ένα μικρό ταμπελάκι πάνω απο το κεφάλι του οδηγού του λεωφορείου που θα ταξίδευα από το Ηράκλειο στα Χανιά. Μάλλον καλύτερα του λεωφορείου που θα με μετέφερε, γιατί ταξίδι δεν ήταν σίγουρα!

Από τις αρχές Σεπτέμβρη έχω μετακομίσει στο Ηράκλειο Κρήτης και έτσι θα πρέπει από εδώ και πέρα να κάνω την διαδρομή Ηράκλειο - Χανιά αρκετές φορές το χρόνο. Τις πρώτες φορές έκανα τη διαδρομή με αυτοκίνητο, είτε με το δικό μου είτε με κάποιου φίλου που τύχαινε να πηγαίνει στα Χανιά. Μία ώρα και τριάντα λεπτά διαδρομή με το αυτοκίνητο με κανονική ταχύτητα και χωρίς στάσεις.

Έφτασε όμως η ώρα να παραχωρήσω το αυτοκίνητο στους δικούς μου στα Χανιά, και σιγά σιγά έφτανε και η ώρα που θα χρησιμοποιούσα το λεωφορείο για να κάνω τη διαδρομή!

Η ώρα αυτή έφτασε χθές, μιας και κανείς φίλος δεν έτυχε να πηγαίνει στα Χανιά, αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο.

13.30 : Αυτή την ώρα έφτασε το λεωφορείο στην στάση που περίμενα. Τα τζάμια ήταν φιμέ και έτσι η προσπάθεια μου να δω αν έχει πολλούς επιβάτες αρχικά απέτυχε. Μαζί με εμένα περίμεναν στη στάση και αλλοι πέντε έξι άνθρωποι. Βάζουμε τις βαλίτσες μας στα μπαγκάζ του λεωφορείου ( με την βοήθεια της εισπράκτωρας ) και μπαίνουμε στο λεωφορείο. Εκεί ήταν που έπαθα και το πρώτο σοκ της μέρας. Δεν υπήρχε καμία άδεια θέση! Το λεωφορείο ήταν γεμάτο! Φυσικά και ΔΕ μας ενημέρωσε για το γεγονός η εισπράκτωρας πριν μπούμε.

13.35 : Μόλις κατάφερα και βρήκα μία θέση ( όρθιος εννοείται) στο διάδρομο, ένα μέτρο πίσω απο τη θέση του οδηγου. Από εκείνη τη θέση λοιπόν έβλεπα όλου τους καθήμενους επιβάτες, τους όρθιους, τον οδηγό και το δρόμο. Λουξ θέση! Ξέχασα να αναφέρω και δύο ξανθές γυναίκες (όχι δεν είμαι ρατσιστής) που είχα απο πίσω μου (καθήμενες), γύρω στα 25 και μάλλον καλές φίλες, υψηλοτάτης εφυήας, που όπως άθελα μου άκουσα σχεδίαζαν ταξίδι κάπου στην Ινδονησία.

13.36 : Πάνω που προσπαθούσα να ηρεμίσω και να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι μπορεί να περάσω όλο το ταξίδι (γύρω στις τρισίμιση ώρες) όρθιος, το λεωφορείο σταματά! Τι χαρά! Μπορεί να κατέβουν κάποιοι και να μπορέσω να κάτσω! Μα για μια στιγμή, γιατί κανείς δε σηκώνεται από τη θέση του εφόσον θέλει να φύγει;;; Γιατί το λεωφορείο το πλησιάζουν πέντε με έξι άτομα; Προφανώς για να επιβιβαστούν και αυτοί στο λεωφορείο της τρελής χαράς! Μα τι χαζός που ήμουν και δε το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή;

14.00 : Μισή ώρα μας πήρε να βγούμε απο το κέντρο της πόλης στην εθνική οδό για Χανιά ( ο θεός να την κάνει εθνική οδό, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Είχαμε κάνει στάσεις σε διάφορα σημεία για να πάρουμε κι άλλο κόσμο, να αφήσουμε άλλους που δεν είχαν διάθεση να ταξιδέψουν όρθιοι, άλλους που πήρανε λάθος λεωφορείο, για να μας δώσουν ένα δέμα ( το οποίο για οικονομία χρόνου δε μπήκε στα μπαγκάζ αλλά στο διάδρομο του λεωφορείου). Οι σαραντακάμποσοι καθήμενοι και οι εικοσηκάτι όρθιοι επιβάτες είχαν αρχίσει να βολεύονται στις θέσεις τους και εγώ είχα σιγουρευτεί πλέον ότι καμία ελπίδα να καθίσω κάπου δεν υπήρχε.

14.01 : Δε προλάβαμε να βγούμε στην εθνική και ο οδηγός βγάζει απο την τσέπη του πουκάμισου του ένα πακέτο τσιγάρα! Ανοίγει το παράθυρο του και ξεκινάει να καπνίζει ανέμελος. Με το ένα χέρι το τιμόνι και με το άλλο το τσιγάρο. Ας είναι λέω, χαρμάνιασε ο άνθρωπος και θέλει ένα τσιγάρο, στην Ελλάδα είμαστε.

14.02 : Δε περνάει ένα λεπτο, ούτε ένα χιλιόμετρο, ούτε δυο τζούρες από το τσιγάρο του και ξαφνικά ο οδηγός κάνει την κίνηση ματ. Βγάζει απο το την άλλη τσέπη ένα κινητό και ένα hands free, πληκτρολογεί ένα αριθμό και αρχίζει να μιλάει. Για να καταλάβετε την κατάσταση, έχουμε ένα λεωφορείο παράνομα φορτωμένο με κοντά εξήντα ανθρώπους ( ανάμεσα τους και αρκετοί τουρίστες) και ένα οδηγό που τρέχει με 90 χιλιόμετρα την ώρα σε δρόμο που το όριο είναι τα 60, με ένα τσιγάρο στο αριστερό του χέρι, στο κινητό η συζήτηση να έχει πάρει φωτιά και εγώ να κοιτάω σα χαζός το ταμπελάκι Please do not speak to the driver. Συγνώμη, να μη του μιλάω γιατί θα τον διακόψω απο την συνομιλία του ή απο την απόλαυση του τσιγάρου;

14.30 : Η ώρα περνάει αργά και βασανιστικά, τα πόδια μου έχουν αρχίσει και πονάνε και ο οδηγός ακόμα μιλάει στο κινητό! Δεν μου κάνει εντύπωση όμως, την εικόνα τη συνήθισα στο πρώτο τέταρτο. Οι όρθιοι έχουν λιγοστέψει καθώς πολλοί κατέβηκαν σε στάσεις στο μέσον της εθνικής οδού και έχουμε μείνει γύρο στα έξι άτομα οι τυχεροί.

14.39 : Θυμάμαι ακριβώς το λεπτό γιατί την παρακάτω ατάκα ήθελα να τη θυμάμαι! Όπως ανέφερα παραπάνω πίσω μου καθόταν δύο ξανθές κοπέλες και επειδή ήμουν όρθιος άκουγα όλα αυτά τα σημαντικά που λέγανε. Σχεδόν όλα δηλαδή γιατί έκλεινα τα αυτιά μου που και που μη αντέχοντας να ακούσω κάποιες συζητήσεις. Σε μια στιγμή ώπου είχα μάθει μέχρι και το τι χρώμα string θα κρατάνε μαζί τους στην Ινδονησία ακούω το εξής.

ΞΑΝΘΙΑ1 ΠΡΟΣ ΞΑΝΘΙΑ2: Ρε μαλάκα εγώ φοβάμαι πάντως.
ΞΑΝΘΙΑ2 ΠΡΟΣ ΞΑΝΘΙΑ1: Τι φοβάσαι ρε συ;
ΞΑΝΘΙΑ1 ΠΡΟΣ ΞΑΝΘΙΑ2: Μη μας κάνει κανένα τσουνάμι ξαφνικά και πνιγούμε.
ΞΑΝΘΙΑ2 ΠΡΟΣ ΞΑΝΘΙΑ1: Σιγά ρε, δε νομίζωωω.
ΞΑΝΘΙΑ1 ΠΡΟΣ ΞΑΝΘΙΑ2: Λες να πάρουμε κανένα σωσίβιο να κυκλοφορούμε εκεί για να μη πνιγούμε;
ΞΑΝΘΙΑ2 ΠΡΟΣ ΞΑΝΘΙΑ1: Θα ρωτήσουμε τον <γκόμενος Ξανθιάς1> και τον <γκόμενος Ξανθιάς2> που ξέρουν καλύτερα ρε συ από αυτά.


Μετά από αυτή τη συζήτηση έκλεισα και τα μάτια μου και τα αυτιά μου και απλώς προσευχόμουν να μου κάνει εμένα ενα τσουνάμι γιατί δεν άντεχα αλλο..

15.15 : Φτάσαμε στο Ρέθυμνο! Το μέσον της διαδρομής μας δηλαδή και "επίσημη" στάση πέντε με δέκα λεπτων. Κάπου εκεί χτύπησε το κινητό μου, και ένας φίλος μου από τα Χανιά με ενημέρωσε ότι είναι στο Ρέθυμνο για ένα καφέ και αν ήθελα να κατέβαινα εκεί να γυρνούσαμε στα Χανιά με το αυτοκίνητο του. Κοίταξα τον οδηγό ( είχε κλείσει το κινητό του), τις ξανθές κοπέλες, τους όρθιους επιβάτες, τα πόδια μου που είχαν αρχίσει να πρίζονται και το πήρα απόφαση.

15.16 : Μόλις είχα κατέβει από λεωφορείο και προσπαθούσα να αναπνεύσω λιγο καθαρό αέρα μετά από τόση ώρα. Σε λίγο θα ερχόταν ο φίλος μου να με πάρει να πάμε για καφέ και μετά με το αυτοκίνητο στα Χανιά. Κάπου εκεί τέλιωσε και η υπέροχη εμπηρία μου με τα ΚΤΕΛ Κρήτης που μου κόστισε 11 ευρώ και κάτι ψηλά. Άραγε πόσες φορές θα χρειαστεί να τα ξαναπεράσω όλα αυτά; Μήπως υπάρχουν και χειρότερα που πρόκειται να δω;

15.25 : Ένα Ελληνικό Διπλό παρακαλώ!


Χάρτης της διαδρομής για όσους δε γνωρίζουν εδω.